Sevgili Volkicar…

  İnsanların heyecan duydukları şeyler çok çeşitli değil mi? Kişiden kişiye değişen birçok seçenek var.  Ama inan Sevgili Volkicar, haberini aldığımdan beri heyecan duydum. Benden sevgilime  sirayet eden bir heyecan…

16 Eylül 2012 tarihinde Körfez Yarış Pistinde V1 Challenge düzenleniyor ve ben bu  organizasyona fotoğrafçı olarak davetliyim.  Aslında planlar Aydın’da düzenlenecek olan yarış için fotoğraf çekmekti. Ancak çeşitli nedenlerle bu ayak iptal edilince evime daha yakın olan Körfez Pistine doğru yol alma imkanı doğdu. Fotoğraf çekme heyecanı bir de buna yarışı çok ama çok yakından izleme heyecanını  eklersem…

1200 cc Yamaha motorlu, bu ufak ama ufak olduğu kadar becerikli yarış otomobilleri, beni yine hayal dünyama sürükledi. Bu araçların neden trafiğe uygun versiyonları yok? Tamam, tamam ilk önce piste ulaşmaya sonra çekeceğim fotoğraflara odaklanmalıyım.

Sevgili Volkicar, Volkan Işık’ın projesi olarak pistlerdesin şimdi. V2 Challenge ile otomobillere ve motorsporlarına ilgi duyanların ilgisini çektin. V1 Challenge ile bu işe aşina olanları ve V2’den gelen yeni yetenekleri coşturuyorsun.

“Bende yarışmak istiyorum.” Cümlesiyle kendime geliyorum. Canım sevgilim ortama benden hızlı ayak uydurmuş. Misafirlere ayrılan kısımdaki bir masaya yerleşmişiz bile. Ben fotoğraf makinemi hazırlıyorum.

 Lolipop şekeri gibi renkli, sevimli Volkicarlar padokta son kontrollerden geçiyor. Lolipop gibi renkli olabilirler ancak ne sesleri ne de pistteki yetenekleri o kadar küçük. Zaten sıralama turlarında çıkardıkları motor ve lastik seslerinden bu belli oluyor. Önce gözlemci toplantısı hemen ardından yarış pilotları brifingi bitiyor. Araçlar yapılan gruplamaya göre sıralama turları için piste alınıyorlar. Bense en iyi açıdan fotoğraf yakalayabilmek için dört dönüyorum. Tamam fotoğraf çekeceğim diye pistte risk almama gerek yoktu. Alınan risk neticesinde yapılan uyarılarla kendime geliyorum. Sıralama turları olsa bile insan heyecanlanmadan duramıyor ki. Atılan sıralama turları yarışın çetin geçeceğinin belirtisi.

Sıralama turları sonunda Volkan Işık, ANOK’a üye olduklarını sandığım drift için hazırlanmış iki BMW ile piste çıkıyor. Bu gösteri izlenmeye değer. Tribünde bulunan insanların ciddi anlamda coştukları belli.

Sıralama belli olduktan sonra ilk ayak başlıyor yarışta. Start sırasında güzel kareler yakalamalıyım. Fotoğraf için pist içinde bana göre mükemmel açı veren ama yarış komiserliğine göre hiç olmamam gereken bir noktadayım. Yine uyarı geliyor. Oradan uzaklaştırılıyorum. Olsun. Çekeceğim kareleri çektim ben. Yarış devam ederken pilotların hırsı otomobillerin homurtusundan belli oluyor. Araçlar bir birine temas ediyor, kopan parçalar ve spinler daha da coşturuyor izleyenleri.

Burada tecrübeli ya da yeni fark etmiyor!

 Yarışın ikinci ayağı daha fazla mücadeleye sahne olurken ben çekimlerime devam ediyorum. Hırsla gaza dokunanlar yarış sırasında bile saygıyı bir kenara bırakmıyorlar.

Yarış sonunda sıralamaya bakma gereği duymuyorum. Pek umurumda değil açıkçası. Çünkü V1 Challange gerçekten -ilk önce- katılmanın ve o enerjiyi hissetmenin yeri. Bence yarışma ikinci planda.

Bu ufacık araçların inanılmaz heyecan verici etkisi sadece yarışanlara bulaşmıyor anlaşılan.

Sevgili Volkicar, yeni yeteneklere bir yol açtığın, motorsporu izleyicilerine yeni bir alternatif sunduğun, bir insanın düşünden çıkıp gerçeğe dönüştüğün, kendi hayalime sıkı sıkıya sarılmam gerektiğini bana hatırlattığın için teşekkür ederim.

…

 “Bende yarışmak istiyorum…….” Bu serzenişle kendime geliyorum.  Ve keyifli, ve heyecan dolu bir Pazar günü böylece sona yaklaşıyor.

 

Ali Burçin Titizel